Podstawowym czynnikiem agrochemicznym, który należy kontrolować na polu pod uprawę ziemniaka jest odczyn gleby. Bez względu na kategorię agronomiczną gleby, z tego względu nie wolno przekraczać krytycznego pH, który mieści się w zakresie 5,2-5,5.
Stanowisko w uprawie ziemniaków wymaga odczynu lekko-kwaśnego, a nawet kwaśnego (5,2-5,5). Ziemniaki są wrażliwe na odczyn gleby, którego wzrost powyżej podanego zakresu prowadzi do pojawienia się parcha zwykłego.
Jednak w tym zakresie odczynu pojawia się kolejny problem agrochemiczny, jakim jest toksyczny glin (Al3+).
Co zastosować aby rozwiązać oba te problemy?
Siarkę i wapń w związku – siarczan wapnia! W glebie kwaśnej siarczan wapnia efektywnie neutralizuje toksyczny glin. Siarczan wapnia pomimo swojego pH ok. 7,0 nie generuje wzrostu pH gleby, a tym samym nie stymuluje porażenia przez parcha. W literaturze przedmiotu pojawia się sformułowanie, że wapń, nie jest przyczyną parcha zwykłego a zatem taki związek jest dobrym źródłem tego składnika w glebie.
Ponadto wykazano, że siarka ogranicza szereg chorób ziemniaka, czego klasycznym przykładem potwierdzonym w Polsce jest Ryzoktonioza.
Rola wapnia w kształtowaniu jakości ziemniaków wynika z zawartości tego składnika w skórce, w której jest wielokrotnie większa, niż w miąższu. Odpowiednio duża zawartość wapnia w skórce:
- zmniejsza tzw. odbicia bulw w trakcie mechanicznego zbioru, tym samym zmniejsza narażenie zabranego plonu bulw na gnicie w trakcie przechowywania;
- zmniejsza straty oddechowe w trakcie przechowywania, tym samym wydłuża okres przechowywania ziemniaków.
Proponuję Ci zastosować nawóz siarkowo-wapniowy AgroSulCa, który zawiera w swym składzie wapń i siarkę – odpowiednio w zakresie 21% i 17%. Zatem wprowadzenie do gleby 1 t nawozu na 1 ha wzbogaca środowisko wzrostu roślin o 210 kg wapnia i 170 kg siarki.
Jak szybko zadziałą nawóz?
Tempo uwalniania obu składników nie zależy od odczynu gleby. Głównymi czynnikami, warunkującymi uwalnianie obu składników jest zawartość wody w glebie i koncentracja jonów siarczanowych i wapnia w roztworze glebowym. Wzrost wilgotności gleby do polowej pojemności wodnej stymuluje procesy rozpuszczania, a wysychanie gleby do wytrącania się siarczanu wapnia.