Korzyści ze stosowania siarczanu wapnia w monokulturze kukurydzy
Kukurydza należy do roślin, które akumulują niewielkie ilości wapnia oraz siarki. W 1 tonie suchej masy roślina w stadium dojrzałości żniwnej akumuluje 6-7 kg Ca i 3-5 kg S. Wpływ monokultury na gospodarkę obu składnikami zależy od kierunku produkcji kukurydzy. Uprawa na ziarno oznacza, że ponad 90% pobranego przez roślinę wapnia i siarki pozostaje na polu. W przypadku uprawy na kiszonkę cała ilość składników zawartych w roślinie jest wywożona z pola.
Zjawiskiem naturalnym jest to, że wapń i siarka podlegają wymyciu do głębszych warstw gleby co powoduje, że są one bogatsze w podglebiu w oba składniki. Kukurydza w odróżnieniu od innych roślin ma potężny system korzeniowy, który intensywnie przerasta wierzchnie warstwy gleby. Roślina ta ma dobrze wykształcony system korzeniowy i oba składniki mineralne pobiera z całego profilu glebowego.
Wapń jest najbardziej potrzebny kukurydzy we wczesnym okresie wegetacji, tzn. w trakcie powstawania systemu korzeniowego. Składnik ten powinien znajdować się w dostatecznej ilości w wierzchniej warstwie, aby był łatwo dostępny dla wzrastającej kukurydzy. W stanowisku z kukurydzą na kiszonkę, gleba zostaje dość głęboko wyjałowiona z łatwo dostępnego wapnia. Jest to tym samym wskazówka do uzupełnienia składnika natychmiast w okresie po zbiorze kukurydzy, tak aby uzupełnić zapasy, co najmniej w wierzchniej warstwie.
Zakładając wykorzystanie na poziomie 50% z nawozu, stosowanie dawek w ilości 1000 kg/ha rocznie powinno pokryć potrzeby wysokoplonujących roślin. W stanowisku z kukurydzą ziarnową w zasadzie cała masa wapnia wraca z resztkami pożniwnymi. Wapń nie uwalnia się z resztek pożniwnych w trakcie ich rozkładu tak łatwo i szybko jak potas. W tym przypadku wystarczy raz na dwa lata zastosować nawóz siarkowo-wapniowy AgroSulCa.
